Kunstenaars met een verstandelijke beperking worden in het kunstjargon als outsiders benoemd, pejoratief bedoeld als: aan de marge van de cultuur. Maar wanneer we de werken van deze kunstenaars van dichtbij benaderen, is het vaak wij, de toeschouwer, die onbegrijpend in de kou blijft staan. Zo schrijft Roland Deketelaere in tekens die voor ons onleesbaar zijn en ook voor ingewijden niet te ontcijferen zijn. Voor Roland zelf is dit schrijven echter een equivalent van zijn drang tot spreken, of liever: het niet kunnen zwijgen, zich constant hoorbaar willen maken, alsof hij zo zijn plaats in de wereld wil verzekeren. Elk geluidsarme tel van de dag moet weggespoeld worden met een waterval aan woorden en associaties. Tenzij hij zich verdiept in zijn tekens, dan verdwijnt ineens het gedreun. Zijn schriftuur vertoont veel variatie en getuigt op een subtiele manier wat de gemoedstoestand van Roland was wanneer hij zijn tekens zette.