De spiegel van de ziel

 

De spiegel van de ziel.

Is ongerept, bloot en

Toch zo kwetsbaar.

Ze heeft ogen die licht uitstralen.

Die komen uit het diepste

van haar zelf. Net als een

weefster, weeft ze een web

waarin haar ziele leeft.

Ze heeft een zachte

maar stevige basis.

Maar haar lichaam vol webben.  Waar ze

soms in verstikt.

Ze kijkt met haar ogen

in de spiegelende

blik die weerkaatst…

Blijkt het een ander gezicht te zijn.

Ze kijkt nogmaals en ziet dan

haar ogen stralen van wit licht.

Het is mysterieus en tegelijk duister.

Het is nacht en terwijl ze zoekt

tussen de webben vind ze maar niet

wat ze zoekt. Daar in de verte hoort

ze vogels en de wind die zachtjes waait.

Toch blijft ze onbeweeglijk.

Zo stil, maar toch veel zeggend.

Ze praat zachtjes tegen de vogels

En de wind die zachtjes waait.

In de verte komen er blikken op

haar gestalte af. Ze kijken vol verbazing.

Naar de spiegel die de vrouwe vasthoudt in haar hand.

Ze kijken ernaar, maar zien vele gezichten.

Het zijn illusies; dan komt de vrouwe

tevoorschijn, met een lach maar ze kijkt zo

indringend.  Het is net of ze doorheen alles kan kijken.

Ze verdwijnt opnieuw.  En zo is het gedurende

ellenlange minuten die maar een paar seconden

blijken te zijn.  Net als water dat bevriest

is ook zij bevroren.  Onbeweeglijk.

Maar toch veelzeggend.