Michel Guleac maakt sinds het overlijden van zijn ouders steeds dezelfde tekening: een soort reconstructie van een begrafenisritueel. Het maken van deze tekeningen vormen een obsessie voor hem, alsof het doorbreken van deze handeling ook de herinneringen ergens teniet zouden doen. Het maken van deze tekening van een ritueel is zelf een ritueel geworden. In het kunstatelier leerde hij echter ook een ander facet van kunst kennen. In de zoektocht naar materiaal die niet steeds hetzelfde tekengebaar zou ontlokken, kwam Michel uiteindelijk terecht bij houten stokjes. Deze duwt hij voorzichtig in de verf en laat een afdruk achter op papier of doek. Het werk van Michel bestaat echter uit meer dan alleen maar verfpunten. Zijn schilderijen doen ons sterk doen denken aan het pointillisme uit het begin van de twintigste eeuw of aan de dip-paintings van Jackson Pollock, maar zijn ze vanuit dezelfde drijfveren ontstaan? Of geeft Michel louter vorm aan een nieuw persoonlijk ritueel die hem voor even van zijn rol als bewaker van de herinnering aan zijn ouders kunnen verlossen? Misschien verwijzen de kleurrijke puntjes die hij laag op laag zorgvuldig neerzet naar een soort sterrenhemel waarin hij zijn ouders alsnog terug kan vinden? Verwijzen deze bonte sterren naar de mysteries van de ruimtelijke stilte?