Het werk van Ludo Vandamme lijkt op uitgespannen wandelingen. We zien gevels van huizen. Tuinen en parkjes. We zien een bus vol mensen. Waar gaan ze heen? We zien mensen die elkaar ontmoeten. Ze eten samen. Planten bloemen. Feesten. Hier en daar verschijnt een plankarte waarop Ludo nadrukkelijk zijn naam en het huidige jaartal heeft gezet. 

De werken van Ludo zijn autobiografisch. Hij tekent vanuit een herbeleving, een herinnering. We wandelen in feite door het hoofd van Ludo. Geen exterieurs, maar interieurs. Vaak staat hij zelf centraal in zijn compositie, omringd door vrienden, gebouwen en voorwerpen die op hem een ‘onuitwisbare’ indruk hebben gemaakt. Het leven zoals het is, niet meer en niet minder, maar dan  telkens op zo’n nonchalante en zwierige manier op papier gezet die het alledaagse overstijgen. Zijn tekenstijl doet bij momenten denken aan ‘de nieuwe wilden’, het Duitse  neo-expressionisme van de jaren ’80 van de vorige eeuw. Zijn gebruik van kleur, maakt van elke tekening of schilderij een totaal festijn.