Binnen de muren van Studio Artîlerie wordt Dominique Cockelaere wel eens ‘the happy painter’ genoemd. Zijn grenzeloos enthousiasme jegens de schilderkunst kent geen navolging. Het heeft er alle schijn van dat Dominiques leefwereld volledig samenvalt met zijn schilderijen. 

​

Maar zijn Dominiques schilderijen wel schilderijen? Zelf spreekt hij vaak over deuren en ramen van het huis waarvan hij droomt het één dag te kunnen bouwen. Elk blad papier, stuk hout of plank vormt een onderdeel van dat grote huis. Dominique zoekt altijd eerst met verf en penseel de grenzen van het oppervlak af. Wat moet er geschilderd worden? Dat hij daarbij soms ook tafels, muren, kozijnen tot deuren ook mee schildert, kunnen we enkel aan de grootsheid van zijn plannen toeschrijven. Elke dag opnieuw verft Dominique de sporen van de vorige dag weg. Dag na dag, laag op laag. Zijn werken verraden een geschiedenis. Ze betoveren ons net zoals stalactieten en stalagmieten dat doen. Of het afgeschilferde hout van een oude deur. Alleen de tijd lijkt hier met ons te praten. Dominique registreert de tijd onbedoeld. Niet zoals het uurwerk aan de muur of rond onze pols eentonig en nooit verrassend verder tikt, maar met grote zwier en veel kleur zoals de seizoenen ongerepte landschappen betoveren.